Μισω τα λεπτα-ωρες που μου περνει για να κοιμηθω. Ημουν ξαπλωμενος απο τις 3 αλλα κατεληξα να σηκωνομαι στις 4:30 μονο και μονο γιατι δεν μπορω να κλεισω ματι απο τις σκεψεις. Και ναμαι εδω να το γραφω.


Εδω και μερικα χρονια σκεφτομουν το πως αλλαξα, οσο ακομη ζουσα στην πατρα θυμαμαι ημουν ενα σχετικα νορμαλ παιδακι που εβγαινε για να παει να παιξει με τους φιλους του ποδοσφαιρο, να λιωσουν στο ποδηλατο η να παιξει πινγ-πονγ με τις ωρες. Τωρα κοιταω τον εαυτο μου και τους αλλους και δεν βλεπω κανενα νοημα. Μεχρι στιγμης 2 ατομα μου εχουν πει οτι σχεφτομαι υπερβολικα (μπορει να μου το εχουν πει και αλλοι  αλλα δεν τους θυμαμαι γιατι δεν μου εκαναν εντυπωση. Μερικα πραγματα δεν εχουν αλλαξει απο τοτε, την "παιδικη ηλικια" α: συνεχιζω να μην βλεπω το νοημα να βγαινω για "καφε" με τους "φιλους" μου β: παραμενω κολλημενος με τον υπολογιστη και στην ηλικια που ειμαι ειμαι πολυ χειροτερα. νομιζω αυτα ειναι, εκτος και εαν υπαρχουν και αλλα τα οποια δεν εχω προσεξει.
Παντως οταν αρχισα πριν απο μερικα χρονια να προσπαθω να καταλαβω το τι ευθυνεται για αυτην την αλλαγη μεσα σε μερικα λεπτα ειχα βρει μια πολυ πιθανη αιτια. Οσο ζουσαμε οικογενειακος στην πατρα ο πατερας μου ειχε παρει μια αποφαση που κατεστρεψε - την οικογενεια να πω? μαλλον ετσι - την "χημεια" της οικογενειας.
Η μητερα μου δεχτηκε το μεγαλυτερο πληγμα και υπεφερε αρκετο καιρο. Εαν θυμαμαι μερικες βδομαδες. Εγω ημουν στην κοσμαρα μου για τις πρωτες μερες μεχρι που μου ειπε η μητερα μου το τι ειχε συμβει. Μαλλον τοτε δεν το ειχα καταλαβει αλλα μεσα μου κατι "εσπασε" - μαλλον καλα λενε οτι εαν σπασει, ραγισει το γυαλι δεν (δεν θυμαμαι πως συνεχιζει η φραση...) -.
Εκει πιστευω οτι ηταν η στιγμη που αρχισα να γινομαι αυτο που εγινα (και τωρα που το σκεφτομαι αντι να αποκλινω απ την σχετικα παραλληλο γραμμη που ειναι ο χαρακτηρας του πατερα μου αντιθετος αρχισα να συγκλινω χωρις να το καταλαβω {?}).
Αν και προσπαθω να θυμηθω το τι ακριβως περνουσε απο το μυαλο μου εκεινες τις μερες δεν μπορω να θυμηθω. Η ειναι βαθια θαμενο, η το εχω διαγραψει απο την μνημη μου οπως πολλα αλλα συμβαντα (αλλα το υποσυνηδητο συνεχιζει να το θυμαται {?}). Δεν εχω ιδεα, ομως φοβαμαι το ποιος γινομαι.
Φοβαμαι το ποσο μονος ειμαι. Με ξερει κανεις?
Οσο ημουν στο κρεβατι περασε μια σκεψη απ το μυαλο μου. Με ποιον τροπο θα αυτοκτονουσα εαν τελικα θα το επερνα αποφαση. Περασαν μερικες ενδιαφερον ιδεες απ το μυαλο μου μεχρι που εφτασα στο συμπερασμα οτι εαν αποφασιζα να το κανω θα το εκανα αφοτου πεθαιναν οι γονεις μου πρωτα. Γιατι δεν θελω να τους στεναχωρισω, ειδικα την μητερα μου. Για τον πατερα μου δεν με πολυ νοιαζει αλλα το μισος μου δεν ειναι αρκετο για να ξεπερασει τον θαυμασμο για συγκεκριμενες ικανοτητες του.
τωρα που το σκεφτομαι αναρωτιεμαι γιατι τα γραφω? εχω μερικες ιδεες για το τι προκειτε να γραψει οποιος το διαβασει (ομως μηπως το κανω για την προσοχη?)
Ναι πολλες φορες εχω σκεφτει οτι λογο του οτι ειμαι μοναχοπαιδι εχω αναγκη απο την προσοχη των αλλων και δεν θα το αρνιθω οτι αρκετες φορες μεσα σε παρεες συμπεριφερομαι ηλιθια γιαυτο το λογο.
Μαλλον πρεπει να αλλαξω χωρα. Εδω ολα μου ερχονται ευκολα. Ισως πρεπει να δοκιμασω τα ορια μου.
Αυτο γενναει μια αλλη σκεψη, η μητερα μου μου ειχε πει πριν απο καιρο οτι βλεποντας ανιμε γινεσαι zombie, μου ελεγε οτι μεσα απο τα ανιμε σου περνανε την ιδεα οτι πρεπει να πολεμας στην κυριολεξια για να νιωθεις κατι, βια. Θα διαφωνησω και θα συμφωνισω. Τα ανιμε μπορει να περνανε την βια - σωματικη παλη ως μεταφορρα της ψυχικης παλης που πρεπει να κανεις μεσα σου για να γινειες καλυτερος. Μονο που εγω σαν ηλιθιο παιδακι που ειμαι μπορει να πιστεψω οτι ειμαι ο Pikatsu και να αρχισω να χωνω βελονες στις μπριζες για να φορτισω (τωρα που το σκεφτομαι το εχω κανει ΧΔ rofl) η θα βαλω μια καπα και θα πεταξω απο την ταρατσα πιστευοντας οτι ειμαι ο superman. (μεχρι εδω ηταν η σχετικη συμφωνια με την θεωρια της μητερας μου)
Και τωρα η σχετικη διαφωνια (?)
Δεν ξερω τι να πω (βασικα εκανα λαθος το πριν ηταν η διαφωνια λολ τωρα ειναι η συμφωνια)
Οπως ελεγα δεν ξερω τι να πω, οντως μετα απο καμια 600 ωρες ανιμε μπορω να πω οτι βγαινοντας εξω θελω καποιος να μου επιτεθει μοονο και μονο για να μπορεσω να τον σαπισω στο ξυλο (εαν καταφερω δλδ λολ, πιστευω οτι θα τα καταφερω χΔ) αλλα σε γενικες γραμμες παντα ημουν βιαιος. Ειμαι και λιγο μαζοχα, οσοι με ξερουν απο το στρατο σιγουρα το ξερουν, οσοι με ξερουν απο κοντα για καιρο τους τα εχω πει.
Κατι πρεπει να κανω με την κυκλοθυμια μου :Σ μου την σπαει :Σ
σημερα το πρωι ξυπνησα με απιστευτη διαθεση και συνεχιστικε ετσι μεχρι τις 2000 περιπου οπου κατι με εριξε στον πατο. Κατι που ηξερα δεν ηταν ετσι οπως το ειχα δει, αν και μαλλον αδικα το πιστευω γιατι ποτε δεν μου ειπαν οτι ηταν ετσι ακριβως.
Ζηλευω τους ανθρωπους που ξερουν ακριβως αυτο που θελουν αλλα ταυτοχρονα τους μισω.
χμ... 40 λεπτα γραψηματος
ja ne

PS: ετσι για να μην ειναι ολο μπλα μπλα παρτε μερικες εικονες να σας ανεβασουν :Ρ

η τελευταια ειναι η αγαπημενη μου :D <3